Burn-out of tijd om te kiezen…

Wat ik mij van mijn burn-out periode – en later van mijn lotgenoten – nog weet, is dat ik op sommige momenten totaal niets meer kon en op andere momenten juist weer wel. Dat vond ik wel raar. Maar niet alleen ik, want anderen zeiden vaak dat er niets aan me te zien was (met andere woorden: stel je niet zo aan en ga weer aan het werk).

Herken je dit? Onlangs verscheen er een artikel in de krant waarin een werkgroep van de overheid, psychosociale zorg en hypnotherapeuten bedacht hebben dat iedereen met een burn-out niet moet gaan rusten, maar zo snel mogelijk weer aan het werk moet.

De kern van burn-out ligt niet altijd in het feit dat ‘werk’ de oorzaak is, maar in een niet onderkende keuze in je leven. Dit kan op alle gebied zijn: gezin, vrienden, omgeving, hobby, familie of werk. Daarbij niet wat je doet, maar waarom je het doet. Hierin zit het venijn.

Uiteindelijk ben je te lang onderweg geweest op het pad dat niet bij je past. Je hebt teveel concessies gedaan aan jezelf. Het wordt nu tijd dat te onderkennen en daarin nieuwe keuzes te maken.

Dat valt niet mee! Je hebt vaak een blinde vlek op je eigen gedrag en gedachten. Dit omdat je niet gewend bent op een andere manier te kijken naar jezelf, je gedrag en je omgeving. Het is te gewoon geworden.

Gelukkig zijn er mensen die hiervoor tijd willen maken, met name je directe omgeving, maar ook professionele begeleiding. Het enige wat jij hoeft te doen is de stap te maken en bereid zijn tot luisteren en veranderen. Kort gezegd: precies doen wat je tot nu toe niet hebt gedaan. En dat valt niet mee. Maar bedenk dat je jezelf nooit uit een moeras kunt trekken zonder hulp van anderen.

Als je op weg bent naar overspannenheid, kijk dan eens verder dan het onderdrukken van je gevoelens. Juist nu is het van belang om te kiezen. Andere wegen in te slaan. Anders verdaag je in een burn-out en ben je minsten anderhalf jaar onderweg om je reserves weer op te bouwen. En..

Zodra de overspannenheid zich aandient word je verplicht gesteld keuzes te maken.

Veel succes!

2 Reacties

  1. Anne Slegtenhorst

    Herkenning en ook weer niet. Bij mij speelde dat ik mij altijd, overal en voor iedereen, verantwoordelijk voelde, moeilijk nee kon zeggen en van huis uit meegekregen had: doorgaan, doorgaan, doorgaan. Ik voelde dus eigenlijk niet dat ik een keuze had. Zelfs toen ik al thuis zat en echt helemaal burnout was, zei mijn moeder: kijk nou uit dat je je baan niet verliest…. Dat was nou net niet wat ik nodig had. Op het werk geloofden ze niet dat ik burnout was. Ik kreeg een motie van wantrouwen van mijn collega managers. Ik was alleenstaand met een klein kind, een management functie en geen keuzes. Ik wilde niet opgeven en ben daardoor wel 3 jaar bezig geweest om te herstellen.

    Als je burnout bent kun je niet werken. Misschien is er niks te zien aan te buitenkant, maar je hoofd staat op overkoken. Je kunt niks meer onthouden, geen druk verdragen en, in mijn geval, alleen maar huilen. Werken? Nee hoor.

    Het zijn juist de doorzetters die burnout raken. Ik ben een groot voorstander van preventieve gesprekken. Als een leidinggevende ziet dat het niet lekker loopt, een coach inschakelen en gesprekken voeren die ergens toe leiden. Iemand door middel van bewustwording van de eigen situatie keuzes laten maken in een vroeg stadium. Dat is het enige dat werkt, wat mij betreft.

  2. Leo

    De blinde vlek is inderdaad heel herkenbaar maar ik had echt niet sneller weer kunnen werken hoor, ik was er helemaal door. Ik kwam met zweet en beven weer op het werk omdat ik het een uurtje moest proberen.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.